WEDSTRIJDVERSLAGEN

BMC MW1 - Melmac MW1

BERLICUM | 11 september 2019 | Door: Robin Zandee

Een Epische reis door het wilde Brabant: Beproefingen, kampvuren, eilandraad, herkoppelingen, immuniteit, verraad, gebroken relaties

en één vraag: Wie is de meestebakker?

(Dit wedstrijdverslag is satire en is niet op waarheid gebaseerd, maar op 3 goedgevulde glazen port (behalve dat we dan helaas echt hebben verloren))

Op een regenachtige 10 september stond de eerste wedstrijd van het o zo geweldige gemengde team van Melmac op de planning. Uit tegen BMC was het een verre reis waarin de groep op verschillende manieren het pittoreske Balkum (Berlicum voor de zinderlijk sprekende Nederlanders onder ons), natuurlijk bekend van de katapult (https://nl.wikipedia.org/wiki/De_katapult).

Tijdens deze reis was mij de mogelijkheid geschonken om mijn ‘Geschikt om met vrouwen mee te reizen’ te doen. Ik mocht namelijk met de mevrouwen Gielen, Nell en Tante Carien, middels het openbaar vervoer. Tijdens deze meesterproef kwamen verschillende facetten aan bod waar aan voldaan moest worden. Zo testte mevr. Nell mijn geografische kennis middels strikvragen over de richting waarin gelopen moest worden en het uitchecken bij de juiste bushalte. Al gauw was op te merken dat Nell niet tevreden was over mijn kwaliteiten, waardoor ik mijn hoop moest vestigen op de mevrouwen Gielen en Tante Carien (voor het slagen is een instemming van minimaal 2/3 van de jury benodigd).

Gielen was verantwoordelijk voor de categorie koetjes en kalfjes. Een ideale medereiziger voor vrouwen weet, net als vrouwen, hoe hij aan een stuk kan doorpraten over van alles en nog wat, zonder zogenoemde ‘awkward silences’ te creëren. Gelukkig had ik recentelijk mijn theorieboek opengeslagen waardoor ik op handige tips stuitte als: ‘heb je een leuk weekend gehad’,’wat een kutweer he’, ‘zin in de wedstrijd’, ‘Wat is Erik toch een vies mannetje he?!’ ‘Wat vind jij eigenlijk van Brabantse worstenbroodjes’ en de gouden regel ‘HE????’. Dankzij deze stiltevullers is het mij gelukt om Gielen tevreden te krijgen, waardoor ik nog maar een jurylid nodig had.

Mijn laatste mogelijkheid om het examen te halen, bewees gelijk de zwaarste uitdaging te zien. Met Tante Carien wachtte mij een loodzware proef om met een dame over relaties te praten. Moeilijke stellingen kwamen aan bod die elke man het zweet van zijn voorhoofd zou laten druipen. Ik zal de mannelijke lezer geruststellen door hier niet in detail op in te gaan, maar om een voorbeeld van een onderwerp te geven:

‘Mannen kunnen niet op twee vragen tegelijk antwoord geven, ZO irritant’, of ‘Waarom kunnen jongens niet altijd precies begrijpen wat ik bedoel’. Ik wist Tante Carien te bevredigen (Nee niet op die manier stelletje viespeuken) dankzij het toepassen van mijn geheime wapens: ‘een luisterend oor bieden’ en ‘zorgen voor aangename afleiding zoals verhalen van vroeger’.

Dankzij deze positieve wending bleef het slagen in zicht. Echter werd de uitslag pas op de terugreis bekend gemaakt, daarom is het nu tijd voor het wedstrijdverslag!

We hebben met 16-10 verloren. Er waren 3 debutanten aan onze zijde (jeeh!) waarvan een meerderheid tot scoren kwam, wat veel potentie biedt voor de toekomst. Om een verwarde man (Stefan) te citeren: “Alleen grote kunnen dat”. Een van de debutanten heeft spijtig genoeg een blessure opgelopen door een gestrekt been van de tegenstander waarvoor de scheidsrechter echt wel rood voor had mogen geven. Manon, sterkte!

Na afloop van de wedstrijd was het dan tijd voor de terugreis, waarin ik de uitslag van mij examen zou krijgen. Als laatste offensief besloot ik, geheel vrijwillig, om de shirts van de wedstrijd mee te nemen om te wassen voor de volgende wedstrijd. Hiermee hoopte ik de drie dames te laten zien (Mannen, lees: wijs te maken) dat ik een gentleman ben. Na lang beraad tussen de drie dames kwamen zij tot hun oordeel. Robin, je hebt het predicaat ‘Geschikt om met vrouwen mee te reizen’ wel verdiend. Zo luidde de stem van tante Carien niet heel overtuigend. Ik kon mijn blijdschap haast niet in bedwang houden en stond op het punt om een beschamende overwinningsdans te doen uit vreugde, gelukkig hield ik mijn blijdschap dan ook bijna niet in bedwang.

Ik heb van Gielen, Nell en Tante Carien begrepen dat ik bij de volgende wedstrijd, op 17 september 2019, een officiële erkenning zal ontvangen, dit zal in de vorm van een sticker zijn. Omdat deze heugelijke gebeurtenis samenvalt met mijn verjaardag wil ik iedereen graag uitnodigen om bij dit mooie moment aanwezig te zijn! Bij deze zijn jullie allemaal uitgenodigd!

Overigens heb ik achteraf een uur naar mijn fiets gezocht op het station zonder resultaat. De volgende dag kwam ik er zelfs achter dat mijn fiets was gestolen. Conclusie: kutdag.